Jeden z dowcipów góralskich brzmi tak:
„Turysta idąc w góry spotyka przy szlaku bacę sprzedającego szczeniaka owczarka.
- Ile chcecie baco za tego psa?
- Sto tysięcy złotych.
- Sto tysięcy złotych? Zwariowaliście? Tak drogo?
- A tak! Sto tysięcy.
Turysta poszedł dalej, a kiedy wracał po kilku godzinach spotkał bacę pakującego do torby manele.
- No i co – pyta – sprzedaliście psa za sto tysięcy?
- Sprzedałem.
- Naprawdę? Znalazł się kupiec, który wziął szczeniaka i zapłacił sto tysięcy gotówką?
- Eee, gotówką to nie, wziąłem dwa koty po pięćdziesiąt tysięcy.”
Młodzi, którzy planują emigrację niech wiedzą, że jak już będą zarabiać sto tysięcy (funtów) rocznie, to wystarczy im to na proste życie wśród obcych. „Dobre i to, tu wegetuję z winy złych rządów” – pomyśli wielu.
Ale niektórzy emigrujący wcale nie żyją w Polsce źle. Niechże więc nie fascynują się kwotami zarobków na Zachodzie, bo kwoty same w sobie nie są miarodajne. Najczęściej wystarcza ich na kartonowy dom burzony po 40 latach, wkrótce po spłaceniu bankowi kredytu hipotecznego. Na dobrą szkołę dla dzieci – już nie.
Wyjedźcie na rok, dwa do pracy. Podróże kształcą. I wracajcie do nas. Mimo złej polityki w Polsce.